Tuesday, September 8, 2009

Hilang Di Madinah

Mmm…Zohor tadi, beg galas hilang, tapi Alhamdulillah dapat balik. Waktu isya’ pulak, nak tahu apa yang hilang? Aku pulak hilang dari mak aku…kisahnya macam ni. Malam tu lepas solat maghrib kat Masjid Nabawi, aku dan mak aku balik hotel cam biasa utk sambung makan buka puasa kat dewan makan hotel. Lepas makan, aku naik bilik kejap untuk makan ubat aku. Lepas makan ubat, aku pun turunla ke dewan makan, tengok-tengok mak aku takde. Pelik. Kat toilet takde. Aku tunggu kat lobby hotel pun lama takde. Aku dah merajuk. ‘Sampai hati mak tinggalkan wangi sorang-sorang’, fikirku. Sedih giler time tu. Aku pun melangkah la ke Masjid Nabawi sorang-sorang.

Tiba kat Masjid Nabawi, sementara tunggu waktu Isya’, barulah aku dapat fikir secara rasional. ‘Eh, takkanlah mak aku nak tinggalkan aku sorang-sorang? Mak aku bukan macam tu...’. Saat tu aku dah mula risau kalau kalau mak aku risaukan aku. Aku mula dah terasa yang mak aku sedang mencari-cari aku kat hotel tu. Gosh! Kenapa la aku cepat sangat merajuk tadi? Memang mak aku takkan tinggalkan aku sorang-sorang, apatah lagi kat negara orang. Aku memang dah tak sedap hati sangat time tu. Nak balik ke hotel pun dah payah sebab dah nak masuk waktu Isya’. Nak cari dalam masjid jangan harap la, takkan jumpa punya. Masjid Nabawi tu besar, bukan macam masjid masjid kat Malaysia ni. Aku berdoa, berdoa supaya mak aku jangan risaukan aku sebab aku selamat dalam masjid ni. Tapi aku tahu mak aku mesti risau giler dah ni anak dia sorang dah hilang.

Lepas Isya’, aku terus balik ke hotel. Tak Tarawikh dah. Sebab takut mak aku cari. Sampai hotel, mak aku takde. Aku tunggu dan tunggu. Suspen jugak ni. Manela mak aku cari aku agaknye. Dan akhirnya, Alhamdulillah...sampai jugak mak aku. Aku tengok mata dia merah...Alamak! Apa aku dah buat ni? Mak aku tanya aku pergi mana, aku kata aku pergi masjid, ingatkan mak aku dah pergi dulu. Dan seperti yang dijangkakan, mak aku kata takkanla dia nak tinggalkan aku sorang sorang. Sampai sakit kaki dia cari aku. Tapi dia sempat la solat Isya’ dan Tarawikh 8 rakaat kat Masjid tadi. Pastu terus balik. Sekali lagi aku nak menitik air mata, tapi tahan. I keep scolding myself, ‘What have I done? What have I done?’. Rasa bersalah sangat sampai aku tak reti nak mintak maaf macam mana. Aku diam je, baring tutup muka dengan selimut dan nangis pelan-pelan dalam selimut. Aku rasa memang aku ni tak patut cepat sangat buat assumption mak aku dah tinggalkan aku dan terus merajuk jalan ke masjid sorang-sorang. Tapi kejadian tu memang pelik. Bukan sekejap aku tunggu mak aku. Berkali kali aku ulang alik dari dewan makan ke lobby hotel, tapi tak nampak. Agaknya waktu tu Tuhan tutup penglihatan kami kot. Tak tahulah. Wallahu ‘Alam. Tapi yang penting semuanya selamat. Aku hanya lega bila tengok mak aku dah lega. Bila dia dah boleh try-try jubah yang dia beli petang tadi, kira dah ok la tu....

No comments:

Post a Comment